Zajímavosti a Památky

Katedrála sv. Jana Křtitele ve Vratislavi

V roce 2000 Vratislav slavila 1000leté výročí své existence. Kdybychom se přenesli o těchto tisíc let do minulosti, do města Hnězdna, mohli bychom se zúčastnit události evropského významu, jakou byl hnězdenský sjezd. Tehdy se setkali německý císař Otto III., který se vypravil na pouť ke hrobu sv. Vojtěcha z rodu Slavníkovců a polský kníže Boleslav Chrabrý. Jedním z důsledků tohoto setkání bylo vytvoření ve Vratislavi biskupství, které bylo administrativně podřízeno arcibiskupství ve Hnězdně. Tato událost je považována za symbolický začátek dějin města Vratislavi. 

Symbolický proto, že město zde existovalo již dříve – biskupství se přece nezakládá na nevýznamném místě. Chvíli později na Tumském ostrově vznikl první kostel v románském slohu. Dnešní katedrála sv. Jana Křtitele byla postavena ve 13. - 14. století v gotickém slohu. Dnes již není čistě gotická, protože v období renesance a baroka byla provedena řada stavebních úprav a také změn ve vybavení katedrály. K dalším změnám došlo při rekonstrukci po 2. světové válce, protože katedrála byla až ze 70 procent zničena. Stavba přesto uchvacuje svou velikostí a nepřeberným množstvím velice zajímavých detailů, které lze stále znovu a znovu objevovat.

Když se blížíme ke katedrále, naši pozornost nejprve upoutají mohutné věže. Nyní jsou zakončeny jehlanovými střechami, ale nebylo tomu tak vždy – starší obyvatelé města a turisté pamatují, že ještě před čtvrtstoletím měly obě věže, v důsledku zničení během války, ploché zakončení a teprve od roku 1991 místní katedrálu opět zdobí šikmé střechy. Na severní věži se nachází vyhlídkový bod, na který lze vyjet výtahem – shora můžeme obdivovat panorama Vratislavi a okolí. Pokud je dobré počasí, lze dobře vidět i Sněžku.

Do kostela vcházíme gotickým portálem s řadou soch svatých, kteří byli oblíbení v 15. století (jedním z nich je sv. Václav, český kníže z rodu Přemyslovců), a také jiných osob například Jošta z Rožmberka, který byl zakladatelem portálu. V plejádě svatých se nachází také sv. Hedvika zobrazena s botami, které drží v pravé ruce. Jedna z legend vypráví, že z pokory a proto, aby cítila bolest, nenosila boty, což se nelíbilo jejímu manželovi Jindřichovi I. Bradatému. Kníže proto požádal o intervenci u jejího zpovědníka, který přišel s nápadem, že kněžně daruje boty s příkazem, aby je vždy nosila. Hedvika, která byla svému zpovědníkovi poslušna, nosila boty… jenže v ruce nebo zavěšené na rameni.

Na portálu pozornost upoutají rovněž dva lvi v románském slohu, kteří jsou dnes již značně zničeni, ale stále usazeni na svých místech po obou stranách vstupu do katedrály. Podle tradice by je měli novomanželé pohladit, aby měli štěstí ve společném životě. Ten na pravé straně je značně více vyhlazený. Možná je tomu tak proto, že této legendě věří mnohem více ženy než muži. Mohutné dveře z 18. století vedoucí do kostela jsou vyrobeny z dubového dřeva a ozdobeny výjevy ze Starého zákona.

V chrámové předsíni si můžeme na velkoformátových fotografiích prohlédnout, jak vypadala zničená katedrála v květnu roku 1945 (můžeme si všimnout, že zcela chybí mj. klenby) a její vzhled po několikaleté rekonstrukci. Na fotografiích jasně vidíme, že dnešní klenby jsou nové, postavené po 2. světové válce. Do dnešní doby se nezachovalo mnoho prvků původní katedrály, ale jsou mezi nimi v posledních letech rekonstruované náhrobky a náhrobní desky, které rozhodně stojí za pozornost.

Zajímavý reliéf se nachází na prvním pilíři na pravé straně lodi. Scéna vyobrazuje historickou událost: okamžik, kdy v roce 1339 biskup Nanker uvrhnul klatbu na českého krále Jana Lucemburského, který neoprávněně zabral biskupský zámek v Miliči. Král si z exkomunikace nic nedělal a obsadil ještě další církevní majetky. Spor byl ukončen, když Nanker zemřel a na biskupský stolec zasedl Přeclav z Pohořelé, kterého král podporoval.

Jedním z mála původních prvků katedrály, které přetrvaly 2. světovou válku, je bohatě zdobená barokní kazatelna. Je vytvořena z šedého mramoru a na ni jsou umístěny reliéfy z alabastru, které zobrazují mj. čtyři evangelisty s jejich atributy (Matouše s andělem, Lukáše s býkem, Marka se lvem a Jana s orlem). Na reliéfech na koši kazatelny jsou zobrazeny výjevy ze života sv. Jana: kázání a stětí. Jejich autorem je Jan Jakub Urbański, tentýž, který vytvořil pomník sv. Jana Nepomuckého, který se nachází rovněž na Tumském ostrově a který je největším pomníkem tohoto svatého na světě.

Zajímavé jsou rovněž varhany, které se původně nacházely v Hale století a v době, kdy byly postaveny, byly největší na světě. Bohužel byly po válce systematicky devastovány a do katedrály byly přeneseny teprve v roce 1952, kdy z nich zbyl jen zlomek. Nehledě na to, mají stále 151 hlasů a do dnešní doby zajišťují posluchačům nevšední zážitky. Jsou sestaveny z 13 275 píšťal, ze kterých mají nejmenší necelé 2 centimetry a nejdelší 12 metrů.

Nelze popsat všechny zajímavé prvky vybavení katedrály, soustřeďme se nyní na ty nejvýznamnější a nejzajímavější. Před kněžištěm, na balustrádách, stojí dvě pozlacené postavy církevních otců. Jsou to sv. Řehoř a sv. Jeroným (s knihou, patron mj. knihovníků a studentů). Původně jim společnost dělali ještě svatí Augustin a Ambrož, ale po válce byly sochy odvezeny do kostela ve městě Stężyca v Lublinském vojvodství. Stojí za zmínku, že v tomto kostele se nachází také další díla z Dolního Slezska: obrazy Michaela Willmanna, malíře, který je nazýván Slezským Rembrandtem.

Nalevo od kněžiště se nachází obraz Vratislavské Madonny, která je často nazývána Panna Maria Sobieského. Jakou souvislost má obraz s příjmením významného polského krále, který porazil Turky u Vídně? S ním samotným žádnou, ale s jeho synem velice zásadní. Dílo věnoval synovi Jana III. Sobieského, princi Alexandrovi, papež Klemens XI. v roce 1713 ke třicátému výročí vídeňského vítězství. Více než deset let vlastnila obraz rodina Sobieských, ale později byl prodán a jeho majitelem se stal hrabě Althan, vlastník rozsáhlých pozemků v Kladsku. Od něj pak obraz putoval do kostela v Mezilesí na hlavní oltář, a později na jeden z bočních oltářů. V roce 1952 byl obraz přenesen do vratislavské katedrály a visí na tomto místě dodnes. Prý je zázračný a proslul také díky vyobrazení Bohorodičky, která očima neustále sleduje své věrné. Jedná se samozřejmě o malířský trik, ale na návštěvnících vratislavské katedrály dělá i dnes silný dojem – ve všech místech před obrazem, kde se postaví, se na ně Marie dívá.

Velká část vybavení katedrály zde byla přenesena až po 2. světové válce, po rekonstrukci kostela. Týká se to mj. hlavního oltáře, který pochází z evangelického kostela v Lubině a také krásně zdobených dubových chórových lavic, které zde byly přeneseny z bývalého kostela premonstrátů na náměstí Nankera (v současné době je zde řeckokatolický kostel). Polyptych nacházející se na oltáři pochází z roku 1522 a byl pravděpodobně vytvořen učedníky mistra Wita Stwosze, tvůrce slavného oltáře v Mariánském kostele v Krakově. Původní je zde antependium oltáře, které je vyrobeno ze stříbra dovezeného do Vratislavi z dolů ve Srebrné Górze, v Sovích horách. Mj. je na něm vyobrazeno mučení sv. Jana Křtitele.

Do některých částí katedrály je platný vstup. Nejzajímavější a nejkrásnější kaple se nacházejí v zadní části kněžiště, za hlavním oltářem. Je zde platný vstup, ale pouze za 4 zloté. Rozhodně stojí za to vidět i tyto prostory, zejména proto, že se jedná o nejlépe dochovanou část katedrály po válce. Nalezneme zde řadu zajímavých, bohatě zdobených náhrobků kanovníků chrámové kapituly a biskupů, včetně posledního německého biskupa Adolfa Bertrama.

Kaple sv. Alžběty vznikla v letech 1680-1799 z prostředků biskupa Frederika, knížete hessenského, který se během své cesty do Říma seznámil s italským barokem a rozhodl se ho přenést do Vratislavi. Jeho podobizna se nachází nad vchodem do kaple. Kaple nebyla sv. Alžbětě zasvěcena náhodou – biskup byl totiž jejím potomkem. Sv. Alžběta (zemřela v roce 1231, kanonizována v roce 1235) byla dcerou uherského krále Bély II. a neteře sv. Hedviky Slezské. Přepychový interiér kaple téměř celý vytvořili italští malíři a sochaři. Socha sv. Alžběty na oltáři je vyrobena z kararského mramoru, stejně jako náhrobek biskupa, jenž si přál, aby v této kapli spočinulo jeho tělo.

Na ose hlavní lodě se nachází kaple Nejsvětější Panny Marie, která byla postavena ve 14. století. Je zde řada gotických prvků, nejvýznamnějším je náhrobek biskupa Přeclava z Pohořelé, na jehož vytvoření se podílela dílna pražského umělce Petra Parléře. Nejmladší je kaple Božího těla (zvaná také Elektorská) založena biskupem Františkem Ludvíkem Neuburgem, elektrorem Trevíru – odtud pochází její druhý název. Její zakladatel měl mnoho politických konexí v Evropě, mj. byl švagrem císaře Leopolda I. O jeho znalosti tehdejších uměleckých tendencí napovídá výběr umělců, kteří kapli vytvořili: navrhl ji vídeňský architekt Johann Bernhard Fischer von Erlach (autor mj. stříbrného pomníku sv. Jana Nepomuckého v katedrále sv. Víta), sochy vytvořil pražský sochař Ferdinand Maximilián Brokoff a obrazy vlámský malíř Jan František de Backer.

Na pravé straně zadní části chámu se nachází vchod do zákristie a nad ním renesanční portál – jedno z mála renesančních děl, které se ve Vratislavi zachovalo. Je to portál založený biskupem Janem Turzonem a nalezneme zde mj. vyobrazení obětování hlavy sv. Jana Křtitele Herodotovi. Na severní straně zadní části si můžeme všimnout středověkých fresek, které byly objeveny v první polovině 20. století – jsou svědectvím toho, že katedrály ve středověku měly barevné malby na stěnách. Teprve po určité době, když se změnila móda, byly natřeny nebo pokryty omítkou. V kryptě katedrály se nacházejí náhrobky vratislavských biskupů, zde také můžeme najít pozůstatky zástavby z doby Boleslava Chrabrého. Krypta je přístupná veřejnosti jen při výjimečných příležitostech.

A na konec jedna z legend, které se vážou s vratislavskou katedrálou. Na vnější straně jižní věže si bystré oko všimne kamenné hlavy s výraznou grimasou bolesti na tváři vyčnívající z cihel. Je to Jindřich, tovaryš jednoho z nejbohatších vratislavských měšťanů, zlatníka Františka. Mladý učeň se zamiloval do mistrovy dcery, ale když poprosil otce o její ruku, nebylo mu vyhověno. Rozlícený Jindřich zapálil mistrův dům a sám se ukryl na věži katedrály, aby se mohl kochat pohledem na ničivé následky rozšiřujícího se požáru. Dům lehl popelem, ale i žhář byl potrestán: malé okénko ve věži se sevřelo a hlava zločince navždy zůstala uvězněna ve zdi katedrály.

 

 

DSC_05151
DSC_0527
DSC_0534
DSC_0537
DSC_0540
DSC_0546
DSC_0551
DSC_0560

 

 

Katedra św. Jana Chrzciciela


W 2000 roku Wrocław uroczyście obchodził 1000-lecie swego istnienia. Gdyby przenieść się o owe tysiąc lat w przeszłość, do Gniezna, to moglibyśmy wziąć udział w ważnym dla całej Europy wydarzeniu, jakim był zjazd gnieźnieński. Spotkali się wówczas niemiecki cesarz Otton III, który przybył z pielgrzymką do grobu św. Wojciecha z rodu Sławnikowiców oraz polski książę Bolesław Chrobry. Jednym z efektów spotkania było utworzenie we Wrocławiu biskupstwa, administracyjnie podporządkowanego arcybiskupstwu w Gnieźnie. Wydarzenie to przyjmuje się za symboliczny początek dziejów Wrocławia. Symboliczny, bo gród istniał tu już wcześniej – wszak nie tworzy się biskupstwa w nic nie znaczącym miejscu. Niewiele później na Ostrowie Tumskim powstała pierwsza, romańska katedra.

Obecna archikatedra św. Jana Chrzciciela to budowla gotycka, która powstała w XIII-XIV wieku. Nie jest to już dzisiaj czysty gotyk, bo w okresie renesansu i baroku dokonano wielu zmian w architekturze, a także w wyposażeniu i wystroju. Kolejne zmiany pociągnęła za sobą odbudowa po zniszczeniach z okresu II wojny światowej. Te były najpoważniejsze, bo katedra zniszczona została w ok. 70 procentach. Niemniej jednak, kościół zachwyca swą wielkością i ogromem niezwykle ciekawych detali, które można odkrywać wciąż i wciąż na nowo.

Zbliżając się do katedry, uwagę zwracają dwie potężne wieże. Zakończone są dzisiaj strzelistymi hełmami, ale nie zawsze tak było, bo starsi mieszkańcy miasta i turyści pamiętają, że jeszcze przed ćwierćwieczem obie wieże, z powodu wojennych zniszczeń, zakończone były płasko i dopiero od 1991 roku hełmy ponownie zdobią katedrę. Na północnej wieży znajduje się punkt widokowy, na który można wjechać windą – z góry rozpościera się panorama Wrocławia i jego okolic, przy dobrej pogodzie doskonale widoczna jest również Śnieżka.

Wejście do kościoła to gotycki portyk z szeregiem rzeźb świętych, popularnych w XV wieku (jednym z nich jest św. Wacław, czeski książę z dynastii Przemyślidów), a także innych postaci, np. biskupa Jodoka z Rożemberka, który był fundatorem portalu. W plejadzie świętych znajduje się również św. Jadwiga, przedstawiona z butami trzymanymi w prawej ręce. Jedna z legend o świętej opowiada, że z pokory i dla umartwień nie nosiła butów, co irytowało jej męża, księcia Henryka I Brodatego. Książę poprosił więc o interwencję jej spowiednika, który wpadł na pomysł podarowania księżnej butów z nakazem, by zawsze je nosiła. Posłuszna swemu spowiednikowi, Jadwiga nosiła buty… w ręku lub przewieszone przez ramię.

W portyku uwagę zwracają również dwa romańskie lwy, dzisiaj już mocno podniszczone, ale wciąż tkwiące po obu stronach wejścia do katedry. Tradycja mówi, że pogłaskanie ich przez nowożeńców, przynosi szczęście na nowej drodze życia. Ten po prawej jest bardziej wygłaskany, być może dlatego, że w legendę bardziej wierzą panny młode niż panowie? XVIII-wieczne, potężne drzwi prowadzące do kościoła, zbudowane są z drewna dębowego. Ozdobione są rzeźbionymi scenami ze Starego Testamentu.

W kruchcie, po prawej strony zobaczyć można, na dużych fotografiach, jak wyglądała zniszczona katedra w maju 1945 roku (uwagę zwraca m.in. brak sklepień) oraz jej wygląd po kilku latach odbudowy. Ze zdjęć wyraźnie widać, że obecne sklepienia są nowe, zbudowane po II wojnie światowej. Niewiele elementów starej katedry zachowało się do naszych czasów, ale są nimi między innymi pięknie odnowione w ostatnich latach nagrobki oraz tablice nagrobne – warto nimi nacieszyć oko.

Ciekawa płaskorzeźba znajduje się na pierwszym filarze po prawej stronie nawy. Scena przedstawia historyczne wydarzenie: moment rzucenia w 1339 roku klątwy przez biskupa Nankiera na króla czeskiego Jana Luksemburskiego, który bezprawnie zajął biskupi zamek w Miliczu. Król nie przejął się ekskomuniką i zajął kolejne kościelne dobra. Spór zakończony został wraz ze śmiercią Nankiera i wstąpieniem na tron biskupi, popieranego przez króla Przecława z Pogorzeli.

Jednym z niewielu oryginalnych elementów katedry, które przetrwały II wojnę światową, jest barokowa, bogato zdobiona ambona. Wykonana jest z szarego marmuru, ale umieszczone na niej zostały też alabastrowe płaskorzeźby, przedstawiające m.in. czterech Ewangelistów z ich atrybutami (Mateusza z aniołem, Łukasza z wołem, Marka z lwem oraz Jana z orłem). Płaskorzeźby na koszu ambony przedstawiają sceny z życia św. Jana: Kazanie oraz Ścięcie. Ich autorem jest Jan Jakub Urbański, ten sam który stworzył pomnik św. Jana Nepomucena stojący na Ostrowie Tumskim, będący zresztą największym na świecie pomnikiem tego świętego.

Ciekawe są też organy, które pierwotnie znajdowały się w Hali Stulecia i w chwili wybudowania były największymi na świecie. Niestety, po wojnie były systematycznie dewastowane, a do katedry trafiły dopiero w roku 1952, kiedy po ich pierwotnej wielkości pozostało już tylko wspomnienie. Mimo to, dysponując 151 głosami, nadal robią ogromne wrażenie na słuchaczach. Posiadają 13 275 piszczałek, z których najmniejsze mają zaledwie niecałe 2 centymetry, najdłuższe 12 metrów.

Nie sposób opisać wszystkich zabytkowych elementów wystroju i wyposażenia katedry, skupmy się zatem na tych najważniejszych i najbardziej ciekawych. Przed prezbiterium, na balustradach stoją dwie pozłacane postacie wielkich ojców kościoła. Są to św. Grzegorz oraz św. Hieronim (z księgą, patron m.in. księgarzy i studentów). Pierwotnie były cztery - dwom obecnym towarzyszyli jeszcze święci: Augustyn i Ambroży, ale po wojnie zostały wywiezione do kościoła w Stężycy na Lubelszczyźnie. Warto też dodać, że we wspomnianym kościele znajdują się także inne dzieła z Dolnego Śląska: obrazy Michaela Willmanna, malarza nazywanego czasami śląskim Rembrandtem.

Po lewej stronie prezbiterium znajduje się obraz Wrocławskiej Madonny, nazywanej często Matką Boską Sobieskiego. Jaki związek ma obraz z nazwiskiem słynnego polskiego króla, pogromcy Turków pod Wiedniem? Z nim samym żaden, ale już z jego synem bardzo znaczący. Dzieło zostało podarowane synowi Jana III Sobieskiego, królewiczowi Aleksandrowi przez papieża Klemensa XI w 1713 roku, w 30, rocznicę wiedeńskiej wiktorii. Przez kilkanaście lat obraz był własnością Sobieskich, ale potem został sprzedany i w końcu trafił do hrabiego Althana, właściciela dużych włości na ziemi kłodzkiej, a z jego rąk do kościoła w Międzylesiu, do ołtarza głównego, a potem do jednego z ołtarzy bocznych. W 1952 roku obraz trafił do wrocławskiej katedry i wisi w niej do dnia dzisiejszego. Słynie łaskami, a jeszcze bardziej znany jest z niezwykłych oczu Matki Boskiej, która wodzi nimi za wiernymi. To oczywiście trik malarski, ale na zwiedzających wrocławską świątynię zawsze robi wrażenie – gdziekolwiek by nie stanąć przed obrazem, jego bohaterka patrzy na oglądającego.

Wiele katedralnych zabytków trafiło do niej po II wojnie światowej, po odbudowaniu kościoła z wojennych zniszczeń. Tak było m.in. z ołtarzem głównym, który pochodzi z ewangelickiego kościoła w Lubinie, a także z pięknie zdobionymi, dębowymi stallami, które z kolei przeniesione zostały z dawnego kościoła norbertanów na pl. Nankiera (obecna katedra grekokatolicka). Znajdujący się w ołtarzu poliptyk pochodzi z 1522 roku i prawdopodobnie został stworzony przez uczniów mistrza Wita Stwosza, twórcy słynnego ołtarza w krakowskim kościele Mariackim. Oryginalnie z wrocławskiej katedry pochodzi natomiast antepedium ołtarza, wykonane ze srebra, które do Wrocławia przyjechało z kopalni w Srebrnej Górze, w Górach Sowich. Przedstawia m.in. męczeństwo św. Jana Chrzciciela.

Nie wszędzie w katedrze wejdziemy za darmo. Najciekawsze i najpiękniejsze kaplice znajdują się przy obejściu za ołtarzem głównym. Tam wstęp jest płatny, ale kosztuje tylko 4 złote i ze wszech miar warto je wydać, by kaplice móc podziwiać, tym bardziej, że to najlepiej zachowany po wojnie fragment katedry. Znajdziemy tutaj wiele ciekawych, bogato rzeźbionych epitafiów i nagrobków kanoników kapituły katedralnej i biskupów, w tym ostatniego biskupa niemieckiego Adolfa Bertrama.

Kaplica św. Elżbiety powstała w latach 1680-1700 z fundacji biskupa Fryderyka, księcia heskiego, który podczas swej podróży do Rzymu zetknął się z włoskim barokiem i postanowił zaszczepić go we Wrocławiu. Jego wizerunek znajduje się ponad wejściem do kaplicy. Wezwanie kaplicy nie jest przypadkowe, bowiem biskup był potomkiem świętej Elżbiety (zmarłej w 1231, kanonizowanej w 1235 roku), córki króla węgierskiego Beli II i siostrzenicy św. Jadwigi śląskiej. Wystrój kaplicy, który zachwyca swym przepychem, niemal w całości stworzyli malarze i rzeźbiarze włoscy. Rzeźba św. Elżbiety w ołtarzu wykonana jest z karraryjskiego marmuru, podobnie jak nagrobek biskupa, który zażyczył sobie, by w kaplicy zostać pochowanym.

Na osi nawy głównej znajduje się kaplica Najświętszej Marii Panny, zbudowana w XIV wieku. Dużo w niej elementów gotyckich, a najważniejszym jest nagrobek bpa Przecława z Pogorzeli, którego wykonanie wiąże się z warsztatem praskiego artysty Piotra Parlera. Najmłodszą jest kaplica Bożego Ciała (zwana Elektorską), ufundowana przez bpa Franciszka Ludwika Neuburga, elektora Trewiru, stąd jej druga nazwa. Fundator miał liczne polityczne koneksje w Europie, prywatnie był szwagrem cesarza Leopolda I. O jego światowości może świadczyć międzynarodowy zespół artystów, którzy tworzyli kaplicę: zaprojektował ją wiedeński architekt Johann Bernhard Fischer von Erlach (twórca m.in. srebrnego pomnika św. Jana Nepomucena w katedrze św. Wita), rzeźby stworzył praski rzeźbiarz Ferdynand Maksymilian Brokoff, a obrazy flamandzki malarz Jan Franciszek de Backer.

W obejściu po prawej stronie znajduje się wejście do zakrystii, a nad nim renesansowy portal – jedno z niewielu renesansowych dzieł zachowanych we Wrocławiu. Jest to portal ufundowany przez biskupa Jana Turzona, a znajdziemy na nim m.in. scenę ofiarowania głowy św. Jana Chrzciciela Herodowi. Z kolei w północnej stronie obejścia dostrzec można średniowieczne freski, odkryte w I poł. XX wieku - świadectwo wyglądu średniowiecznych katedr, które posiadały kolorowe ściany. Dopiero z czasem, gdy przyszła inna moda, zamalowywano je lub pokrywano tynkiem. W krypcie katedry znajdują się nagrobki biskupów wrocławskich, tam też można zobaczyć pozostałości budowli z czasów Bolesława Chrobrego. Krypta udostępniana jest tylko podczas wyjątkowych uroczystości.

I na koniec jedna z legend, jakie związane są z wrocławską katedrą. Na zewnątrz, w murze wieży południowej wprawne oko dojrzy wciśniętą między cegły kamienną głowę z wyraźnym grymasem bólu na twarzy. To Henryk, uczeń jednego z najbogatszych mieszczan wrocławskich, złotnika Franciszka. Młody czeladnik zakochał się z wzajemnością w córce mistrza, ale gdy poprosił ojca o jej rękę spotkał się z odmową. Rozżalony i zły, w nocy podłożył ogień pod dom mistrza, a sam ukrył się na katedralnej wieży, by napawać oczy widokiem zniszczenia, jakie czynił rozprzestrzeniający się pożar. Dom spłonął doszczętnie, a Henryk został szybko przez los ukarany: małe okienko w wieży zacisnęło się i głowa złoczyńcy na zawsze pozostała w murze katedry.

Práva na veškeré texty, fotografie a grafiku umístěnou na webové stránce Kvetevropy.cz jsou vyhrazena. Není povoleno jejich použití nebo kopírování bez souhlasu redakce.

Kontakt: redakce@kvetevropy.cz